hazan

ben..

yastığa başını koyduğunda, güne bile veda etmeyi başaramayan ben..

uykunun insanı yutan gücünden korkup göz altındaki morluklarda zamanı biriktiren..

ve seve seve yenilen geceye ..

tek ölmesin diye geçmiş.... hiç geçmesin diye...

ben...

gene bir garip hallerdeyim bugünlerde....

çok üşüyor ellerim...

mayısa rağmen hava serin, güneşin ardında saklanmış hazan...

Yazın kapımızı çalıp kaçtığı şu günlerde, eldivenle çıksam dışarı?
Ya da tüm yeşil yaprakları koparsam dalından?

çünkü üşüyor ellerim..

sonbaharın ilk hecesini yutsam...

 benim olsa o üç harf..

 yağmur yağsa,

 unutsam...

Bu eller az bana!

bir çift daha gerek.......